بااين كه قبل از جنگ،افرادى از او را دربصره كشته بودند،استاندار ايشان را زجرداده و بيت المال

را غـارت كـرده بـودند،ولى خيلى زحمت كشيدند كه آتش جنـگ شعله‏ ور نشود،امّـا طرف‏ هاى

مقابل حاضر نشدند.

وقتى بين ارتش جمل صف ‏آرايى شد،اميرالمؤمنين(ع) جوان متدينى را صدا زدند،فرمودند:

آيا حاضرى بروى با اهل جمل،طبق قرآن صحبت كنى؟

شايد برگردند،بيدار بشوند و جنگ برپا نشود.

عرض كرد:من حاضرم.

حضرت فرمودند:

اگر بروى،ممكن است زنده برنگردى.

باز هم حاضرى؟عرض كرد: بله.

اگـر بنا باشد ابلاغ دين و اتمام حجت خـدا بـر مـردم،به قيمت از دست رفتن جـان من تمام شود،

حاضرم.

رفت و طبق قرآن با آنها صحبت كرد.

متأسفانه مردمى كه ادعاى ديندارى داشتند،اهل نماز و روزه بـودند،ولى مقام پرستى و هواى  

نفس بر عبادت و ايمانشان غلبه داشت،جوان را تيرباران كردند و او قطعه قطعه شد.